Betrapt!

Ik lokaliseer mijn toegangspasje die ergens begraven zit in mijn tas door de tas heen en weer te bewegen over de kaartlezer. Na wat bewegen hoor ik de vertrouwde klik. De deur gaat open. Ik roep spontaan goede morgen tegen de receptioniste. Eén van de vier gezichten die daar altijd zit. Altijd aanwezig maar verder anoniem achter een grote balie. Wat weet ik eigenlijk van ze. Het zijn stuk voor stuk bekende gezichten maar ik weet niet eens hun naam. Vandaag leer ik haar wat beter kennen. Als ik vanuit een onverwachte hoek de hal binnen kom zie dat ze zich uitgebreid uitrekt. Waarbij ze haar armen wijd uitstrekt. Ze kijkt verschrikt en zichtbaar betrapt. Ik stel haar gerust geeft niet hoor, ga je gang het is ook rotweer buiten en dat was het….